Pro ana sites

Wat zijn pro ana sites?

Pro ana betekent pro anorexia nervosa. Deze sites bevorderen anorexia nervosa door onder andere tips en trucs over afvallen op de site te plaatsen. Deze tips gaan van hoe je bij de dokter moet gedragen tot hoe je het beste kunt braken.

Ook kunnen anorexia nervosa patiënten met elkaar praten op een forum en zo tips, trucs en ervaringen uitwisselen. Hierdoor stimuleren ze elkaar om door te gaan met afvallen door leuzen zoals ‘’stay strong, we make ana proud’’. De patiënten vertellen bijvoorbeeld wat ze hebben gegeten en hoeveel ze af zijn gevallen, er zitten meisjes bij die het verschrikkelijk vinden dat 48 kilo wegen.

Tegenbeweging

Gelukkig is er ook een tegenbeweging op internet te vinden, www.proud2bme.nl. Deze site geeft informatie over wanneer je een eetstoornis hebt en hoe het kunt vertellen aan je ouders en hoe je hulp moet zoeken. Ook heeft deze site een apart kopje voor ouders. Het is een steunpunt voor ouders. Op de site staan ook verhalen van mensen die zelf een eetstoornis hebben gehad en hoe (bezig) zijn (om te) genezen. Ook deze site heeft een forum, alleen deze forum is bedoeld om elkaar te steunen in de tegen anorexia nervosa. De site heeft zelf een lijflied, https://www.youtube.com/watch?v=tiC50opEaMI.

Verhaal
Hier onder staat een verhaal van een meisje die ‘’slachtoffer’’ is geworden van een pro ana site.

**Pro-ana**
**Gevangen in een pro-ana forum**

Dertien jaar was ik, toen ik voor het eerst met pro-ana sites en weblogs in aanraking kwam. Ik had toen al ruim een jaar een zeer verstoord eetpatroon. Als 13-jarige had ik natuurlijk geen verstand van eten en afvallen dus zonder nadenken volgde ik zo veel mogelijk tips op, om maar zo dun mogelijk te worden. Mijn eetstoornis bestond destijds uit lange periodes extreem weinig eten, gevolgd door korte periodes veel eten. Ik was dus behoorlijk aan het jojoën.

Op mijn 14de openden de virtuele deuren naar een pro-ana forum zich voor mij, dat ik nu verder ‘het forum' zal noemen.

Het was behoorlijk lastig om binnen te komen, ik moest eerst door een soort screening om te kijken of ik wel ‘een echte ana was'. Er werden vragen aan me gesteld, die ik maar beantwoordde met het antwoord waarvan ik dacht dat ze het horen wouden, en ik werd toegelaten. De eerste keer dat ik toegang had tot het forum, keek ik mijn ogen uit. Zoveel subfora, zoveel topics, zoveel leden, het leek een complete stad op internet.

Ik, als 14-jarige, was vooral heel trots dat ik toegelaten was en dacht er totaal niet bij na hoe slecht en ongezond al die tips waren. Wist ik veel, ik was 14, laxeermiddelen slecht? Hoezo? Van anorexia kon je onvruchtbaar worden? Mooi, was ik van die bloedende rotzooi af iedere maand. Ik was te onvolwassen om na te denken over de gevolgen.

Op school ging het ook niet zo goed met me. Ik zat dat jaar op een nieuwe school in 3VWO, omdat ik was weggepest op mijn oude school. Ook op deze school ging het niet zo goed, ik had weinig vriendinnen en werd ook op deze school aan het begin van het jaar gepest. Halverwege het schooljaar is dat wel minder geworden, maar nog steeds voelde ik me alleen.

Toen ik vlak daarna toegelaten werd tot het forum, begon ik al snel daar te ‘socializen'. Het weinige sociale leven dat ik op school nog had, verdween. Het kon me niet schelen, ze snapten me daar toch niet, op het forum zaten mensen die me begrepen. Omdat het zo moeilijk was om binnen te komen op het forum, kwamen er weinig nieuwe leden bij en kende iedereen elkaar. Niemand van buitenaf kon het forum binnenkomen en daarom vertelde iedereen de meest persoonlijke dingen op het forum.

Er was sprake van ‘wij', forumleden en ‘zij', de buitenwereld. ‘Wij' waren sterk, want we aten niet en ‘Zij' deden wel alsof ze pro-ana vreselijk vonden, maar eigenlijk waren ze gewoon jaloers op onze zelfbeheersing.

Er was ook een sterke sociale controle binnen het forum: Als iemand een paar dagen niet online was geweest, was iedereen meteen al ongerust en dat was dus ook iets dat je gewoon niet deed. Natuurlijk waren er wel leden die maar af en toe online waren, maar de meeste lieten toch wel elke dag iets horen. Niemand wou immers de rest ongerust maken.

Iedereen controleerde elkaar, elkaars voedsel, elkaars gewicht, alles. Er vonden wedstrijden plaats wie het meeste of het snelste gewicht kon verliezen. Het was, zoals ik al zei, een soort stad op internet, maar met de sociale structuur van een dorp: Alles is er te vinden, iedereen kent elkaar en iedereen weet alles van elkaar.

Ik was ondertussen 15, een klein stukje meer volwassen en gelukkig ook een stukje slimmer en ik begon langzamerhand door te krijgen dat waar ik mee bezig was, echt niet goed was. Ik ontdekte Proud2bme en heb daar toen een aantal maanden gezeten, zonder op het pro-ana forum actief te zijn. Toch kon ik het forum niet achter me laten, ik zat daar opgesloten en kon er niet meer weg. Nu klinkt dat stom, want ik had er toch voor kunnen kiezen gewoon niet meer daar heen te gaan? Dat had inderdaad gekund, maar ik had mensen van het forum op hyves, facebook en msn, ik smste met ze, ze bleven vragen hoe het met me ging. Ze maakten zich zorgen, vertelden me dat ze mijn wedstrijdjes misten en dat ze mijn berichtjes misten.

Ik ben toen weer weggegaan bij Proud, terug naar mijn virtuele dorp om daar weer flink terug te vallen in mijn eetstoornis. Ik kreeg complimenten over mijn willpower (Willpower? Ik kón niet eens eten, al probeerde ik het) en kreeg complimenten over mijn figuur. Ik zag mezelf nog steeds als dik, maar de complimenten voedden mijn eetstoornis en ik ging nog minder eten. Hoe minder ik at, hoe meer berichtjes in mijn dagboekje ik daar kreeg en dat motiveerde me weer om nog minder te gaan eten. Soms had ik een ‘eetbuiperiode', die duurde dan variërend van een dag tot 2 weken. Dan reageerden er opeens een stuk minder mensen in mijn dagboekje. Dit motiveerde me dan weer om niet te eten, ik kreeg weer complimentjes, etc. Zo ging het maar door.

In februari of maart dit jaar heb ik een punt achter pro-ana gezet. In de paar maanden daarna ben ik regelmatig terug gekeerd, omdat ik het miste, maar op een gegeven moment had ik gelukkig de behoefte niet meer aan pro-ana. Ik begon in te zien wat het forum met mijn leven gedaan heeft.

Het forum is niet verantwoordelijk geweest voor mijn eetstoornis, maar heeft toch op veel vlakken een steentje bijgedragen. De virtuele stadsmuur die om het forum heen staat maakt dat je opgesloten zit, de sociale controle voorkomt dat je ontsnapt.

En vooral, de leeftijd waarop sommige leden het forum binnen komen, maakt dat jonge meisjes er al heel erg vroeg in gevangen zitten. Er zaten destijds meisjes op het forum van 11 en 12 jaar. ‘Officieel' was er een leeftijdsgrens van 14, maar toch zaten er zoveel jongere meisjes op het forum. Zonde, die meisjes hebben geen idee waar ze zichzelf voor aanmelden. Op zo'n jonge leeftijd denk je totaal niet na over de gevolgen, je hebt niet door wat je jezelf aandoet en dan zit je vast.

Ook al wil je er dan weg, je komt er niet meer uit, je zit gevangen tussen de muren van het forum.

Door: Esther (www.proud2bme.nl)

Wat te doen als leraar?

Een leerling zal zulke sites vaak thuis opzoeken maar als leraar kun je de leerlingen wel in de gaten houden wanneer ze op school achter de computer zitten. Je kunt ook met de leerlingen in gesprek gaan en ze voorlichten. Ook kun je de ouders voorlichten.